ΡΚΚ, το «πολυεργαλείο» στο Ιράκ

Η ΤΟΥΡΚΙΑ «ΑΠΑΝΤΗΣΕ» ΣΤΙΣ ΗΠΑ ΓΙΑ ΤΗ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΚΟΥΡΔΩΝ ΜΕ ΑΝΑΤΙΝΑΞΗ ΓΕΦΥΡΑΣ ΣΤΗ ΒΑΓΔΑΤΗ

Του ΝΑΣΙΜ ΑΛΑΤΡΑΣ

Πισώπλατα μαχαιρώματα μεταξύ ΗΠΑ και Τουρκίας μέσα στο Ιράκ αποκαλύπτει σε χθεσινό της δημοσίευμα η αραβική εφημερίδα «Αλ Χαγιάτ». Το δημοσίευμα αναφέρεται στο δεύτερο πακέτο απόρρητων εγγράφων, 392 χιλιάδες συνολικά, που δημοσιεύτηκαν από τη Wikileaks.

ΗΠΑ στήριξαν στρατιωτικά τους Κούρδους του ΡΚΚ για «δράση» στο Ιράκ και η Τουρκία «απάντησε» με εκρηκτικά... (φωτ. Ass. Press) Μέσα σε 120 έγγραφα η Τουρκία αναφέρθηκε 128 φορές. Σύμφωνα με το δημοσίευμα, οι ΗΠΑ στήριξαν στρατιωτικά το ΡΚΚ και η Τουρκία απάντησε «εισάγοντας» εκρηκτικά που χρησιμοποιήθηκαν για την ανατίναξη γέφυρας στη Βαγδάτη.

Η εμπλοκή των ΗΠΑ στα πόδια της Τουρκίας άρχισε, σύμφωνα με έγγραφο που έχει ημερομηνία 17/11/2004, όταν ο αμερικανικός στρατός που συνέλαβε μαχητές του ΡΚΚ στις πόλεις Μπακούμπα και Τικρίτ, τους χαρακτήρισε σε έγγραφό του ως «πολεμιστές για την ελευθερία» και «Τούρκους πολίτες», αν και επίσημα το ΡΚΚ χαρακτηρίζεται ως τρομοκρατική οργάνωση από τις ΗΠΑ από το 1979. Σύμφωνα με ένα άλλο έγγραφο που συντάχθηκε στις 25/02/2006, ο αμερικανικός στρατός δεν προέβη σε σύλληψη μαχητών ΡΚΚ σε διάφορες περιοχές του Ιράκ. Σε άλλα έγγραφα αποκαλύπτεται ότι ο αμερικανικός στρατός άφησε σκοπίμως έναν τεράστιο όγκο οπλισμού για το ΡΚΚ και έκανε τα στραβά μάτια για να πραγματοποιήσει το ΡΚΚ ένοπλες επιθέσεις μέσα στην Τουρκία.

«Τρομοκράτισσα» η Τουρκία

Τα αμερικανικά έγγραφα χρέωσαν στην Τουρκία ότι άφησε τα σύνορα ξέφραγο αμπέλι για «μέλη, όπλα και χρήματα» της Αλ Κάιντα. Τα έγγραφα επιβεβαιώνουν τη συμμετοχή της Τουρκίας σε πράξεις «τρομοκρατίας» στο Ιράκ.

Μια απόρρητη έκθεση επιβεβαιώνει ότι η ανατίναξη στρατηγικής σημασίας γέφυρας στη Βαγδάτη χρηματοδοτήθηκε από την Τουρκία.

Ενα άλλο αμερικανικό έγγραφο με ημερομηνία 20/3/2006 μιλάει για «αποκρυπτογραφημένο στρατιωτικό σήμα» στο οποίο γράφει: «έφτασαν μεγάλες ποσότητες νερού από την Τουρκία, τεράστια κύματα εντός λίγων ωρών θα χτυπήσουν τη Βαγδάτη, υπάρχουν άνθρωποι που επεκτείνουν τα κανάλια άρδευσης». Τα έγγραφα μετέφρασαν το σήμα ως εξής: «έφτασαν μεγάλες ποσότητες εκρηκτικής ύλης και όπλων από την Τουρκία, για να χρησιμοποιηθούν σε επιθέσεις στη Βαγδάτη».*

Στρατιωτική βοήθεια της Μόσχας στον Λίβανο

Τη ρωσική συνδρομή στο στρατό του Λιβάνου ανακοίνωσε την 16η/11/2010 το γραφείο Τύπου του πρωθυπουργού του Λιβάνου Σάαντ Χαρίρι μετά το πέρας της επίσκεψης του τελευταίου στη Μόσχα.

Ο πρωθυπουργός του Λιβάνου Σαάντ Χαρίρι Στην ανακοίνωση του γραφείου Τύπου του Λιβανέζου πρωθυπουργού αναφέρεται ότι “η Ρωσία αποφάσισε να προσφέρει δωρεάν βοήθεια στο στρατό του Λιβάνου”. Συγκεκριμένα γίνεται λόγος για την προσφορά έξι ελικοπτέρων Μi-24, 31 αρμάτων μάχης T-72, 36 πυροβόλων για οβίδες 130 χιλιοστών και ποσότητα σχεδόν πεντακοσίων χιλιάδων πυρομαχικών για όπλα μεσαίου διαμετρήματος και 30.000 οβίδες πυροβολικού για πυροβόλα 130 χιλιοστών.

Τον Φεβρουάριο η προεδρία του Λιβάνου είχε ανακοινώσει ότι η Ρωσία είχε ανταποκριθεί σε αίτημά της αντί των μαχητικών αεροσκαφών MIG-29 που είχε υποσχεθεί το 2008 να προσφέρει τα ελικόπτερα Μi-24 στον τύπο των οποίων, όπως δήλωσε ο Χαρίρι τις παραμονές της επίσκεψής του στη Μόσχα, ήδη εκπαιδεύονται πιλότοι.

Ύστερα από απουσία 30 ετών ο φτωχός σε εξοπλισμό στρατός του Λιβάνου αναπτύχθηκε, μετά τη λήξη του πολέμου ανάμεσα στο Ισραήλ και τη Χεζμπολάχ το 2006, στον νότιο Λίβανο, προπύργιο του σιιτικού κινήματος της Χεζμπολάχ.

Ρωσία προς ΝΑΤΟ: Ο καθένας να έχει και την... ασπίδα του

Του ΘΑΝΑΣΗ ΑΥΓΕΡΙΝΟΥ

Τη δημιουργία «τομέων επιχειρησιακής ευθύνης» στην υπό διαμόρφωση κοινή αντιπυραυλική ασπίδα στην Ευρώπη, οι οποίοι θα υπερβαίνουν τα υπάρχοντα σύνορα και θα μοιραστούν μεταξύ ΝΑΤΟ και Ρωσίας, πρότεινε ο πρόεδρος Μεντβιέντεφ κατά τις κεκλεισμένων των θυρών συζητήσεις στη Σύνοδο της Λισαβόνας.

Σύμφωνα με τη ρωσική ημερήσια «Κομερσάντ» και διπλωματικές πηγές που επικαλείται, «η Μόσχα θα αναλάβει την υποχρέωση να καταρρίπτει τους πυραύλους, που μπορεί να εκτοξευθούν εναντίον της Ευρώπης μέσω του εδάφους της ή του τομέα ευθύνης της, που θα αναλάβει έπειτα από συμφωνία» και αντιστοίχως το ΝΑΤΟ θα καλύπτει τους δικούς του τομείς μιας «ενιαίας περιμέτρου», οι οποίοι θα μπορούν «να τέμνονται ή και να βγαίνουν εκτός των ορίων των κρατικών συνόρων».

Μάλιστα η «κατά τομείς» αυτή προσέγγιση θα εμπεδώσει στη Μόσχα, που έδωσε καταρχήν συγκατάθεση συμμετοχής της και μόνον επί ίσοις όροις στην κοινή ασπίδα, τη βεβαιότητα ότι η ευρωπαϊκή αντιπυραυλική άμυνα δεν στοχεύει να ακυρώσει τις ρωσικές στρατηγικές πυρηνικές δυνάμεις.

Στις ρωσικές ιδέες καταμερισμού των ευθυνών σε τομείς αναφέρθηκε ακροθιγώς και ο πρόεδρος Μεντβιέντεφ εξηγώντας ότι δεν πρέπει επ' ουδενί να κλονιστεί η υπάρχουσα πυρηνική ισορροπία, διαφορετικά η Μόσχα όχι μόνο δεν θα συμμετάσχει, αλλά θα αναγκαστεί «και να υπερασπιστεί τον εαυτό της». Ο Ρώσος πρόεδρος δεν ζήτησε μια γρήγορη απάντηση στην πρότασή του, κατανοώντας ότι για τη διαίρεση των τομέων ευθύνης στην ευρωπαϊκή ασπίδα «μπορούν να υπάρξουν ποικίλες θέσεις σε διαφορετικές χώρες», αλλά και αφήνοντας να εννοηθεί ότι μόνον εάν γίνουν δεκτοί οι προβληματισμοί της η Ρωσία «θα αισθανθεί το μέτρο της ευθύνης που της αποδίδεται» και θα είναι έτοιμη σε πλήρως συνεταιρική αντιμετώπιση του σχεδίου.

avgerinos@ellada-russia.ru

ΟΚ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΣΤΗ ΝΕΑ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΟΥ ΝΑΤΟ

Εξοπλιστικά; Non merci κύριε Σαρκοζί

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΤΣΑΚΙΡΗ

Κλειστό θα προσπαθήσει να κρατήσει ο Γ. Παπανδρέου το θέμα των εξοπλιστικών στη συνάντηση που θα έχει με τον Ν. Σαρκοζί στη Γαλλία την ερχόμενη Δευτέρα, μία ημέρα μετά τον β' γύρο των εκλογών.

Αν στο μενού ο Σαρκοζί έχει φρεγάτες, «Ευχαριστούμε, κάνουμε δίαιτα» θα πει ο Γιώργος Χθες το μεσημέρι έγινε σύσκεψη στο γραφείο του πρωθυπουργού με τη συμμετοχή των υπουργών Ευ. Βενιζέλου, Χ. Παμπούκη και Δ. Δρούτσα, για την ατζέντα των συνομιλιών που θα έχουν οι δύο πρόεδροι.

Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες, αποφασίστηκε από την πλευρά του Ελληνα πρωθυπουργού να μη γίνει καμία συζήτηση για θέματα εξοπλιστικά που αναμένεται να θέσει ο Γάλλος πρόεδρος, έστω και στο περιθώριο της συνάντησης.

Αν παρά ταύτα το θέμα τεθεί, η απόφαση είναι να γίνει σαφές ότι αυτή τη στιγμή τα οικονομικά της Ελλάδας δεν μπορούν να υποστηρίξουν μεγάλα εξοπλιστικά προγράμματα, αλλά μόλις οι οικονομικοί δείκτες το επιτρέψουν, η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί ότι θα προχωρήσει το θέμα της προμήθειας των νέων φρεγατών και των νέων ελικοπτέρων έρευνας και διάσωσης.

ΝΑΤΟ

Για το θέμα της ΝΑΤΟϊκής συνόδου κορυφής στη Λισαβόνα πηγές του υπουργείου Αμυνας και του υπουργείου Εξωτερικών έλεγαν ότι η Ελλάδα δεν αντιμετωπίζει κανένα μείζον θέμα με τη νέα στρατηγική της Συμμαχίας και ότι την καλύπτει πλήρως το άρθρο 5, που προβλέπει τη διατήρηση της ομοφωνίας στις όποιες αποφάσεις. *

Η Ινδία, τα ΗΑΕ και το Ισραήλ οι μεγαλύτεροι αγοραστές μαχητικών αεροσκαφών

Σύμφωνα με το Ινστιτούτο SIPRI

Η Ινδία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και το Ισραήλ ήταν για την περίοδο 2005-2009 οι σημαντικότεροι αγοραστές μαχητικών αεροσκαφών, με τις ΗΠΑ να είναι ο μεγαλύτερος πωλητής, σύμφωνα με έκθεση του διεθνούς Ινστιτούτου Έρευνας για την Ειρήνη της Στοκχόλμης (SIPRI) που δόθηκε σήμερα στη δημοσιότητα.

Η Iνδία αγόρασε 115 αεροσκάφη, τα Εμιράτα 108, ενώ το Ισραήλ 82, ενώ χώρες όπως η Αλγερία (32 αεροσκάφη), το Μπανγκλαντές (16), η Ιορδανία (36), το Πακιστάν (23), η Συρία (33), η Βενεζουέλα (24) και η Υεμένη (37) αγόρασαν επίσης μαχητικά αεροσκάφη.

Από το 2005 έως το 2009, έντεκα χώρες προχώρησαν στην παραγωγή μαχητικών αεροσκαφών, με τη Ρωσία και τις ΗΠΑ να διατηρούν την πρωτοκαθεδρία στις πωλήσεις οπλικών συστημάτων.

Ωστόσο, εάν οι αμερικανικές πωλήσεις αυξήθηκαν σε 341 μαχητικά αεροσκάφη (έναντι 286 από το 2000 έως το 2004), οι ρωσικές πωλήσεις μειώθηκαν σε 219 (έναντι 331).

Η Γαλλία πούλησε 75 μαχητικά αεροσκάφη έναντι 58 την αντιστοιχη προηγούμενη περίοδο.

Οι άλλες κατασκευάστριες χώρες είναι η Κίνα, η Σουηδία, η Ινδία και η Ιαπωνία και η Γερμανία, η Ιταλία, η Ισπανία και η Βρετανία στο πλαίσιο της κοινοπραξίας Eurofighter.

To SIPRI είναι ένα ανεξάρτητο ινστιτούτο που εδρεύει στη Στοκχόλμη.

ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟΝ ΚΥΒΕΡΝΟΧΩΡΟ

Χάκερ «τορπίλισαν» το διαδικτυακό τόπο του βρετανικού Βασιλικού Ναυτικου

«Δυστυχώς ο δικτυακός τόπος του Βασιλικού Ναυτικού υποβάλλεται σε εργασίες συντήρησης» γράφει το μήνυμα στο πρωτοσέλιδο

«Δυστυχώς ο δικτυακός τόπος του Βασιλικού Ναυτικού υποβάλλεται σε εργασίες συντήρησης» γράφει το μήνυμα στο πρωτοσέλιδο

Το Βασιλικό Ναυτικό της Βρετανίας αναγκάστηκε να θέσει εκτός λειτουργίας το δικτυακό τόπο του λόγω επίθεσης άγνωστων χάκερ, ανακοίνωσε τη Δευτέρα το υπουργείο Άμυνας.

Η επίθεση, επισημαίνει το Reuters, έρχεται λίγες εβδομάδες μετά την ανακοίνωση της κυβέρνησης ότι ξεκινά πρόγραμμα κυβερνοασφάλειας με προϋπολογισμό 650 εκατ. λιρών (753 εκατ. ευρώ).

«Μπορούμε να επιβεβαιώσουμε ότι υπήρξε παραβίαση του δικτύου του Βασιλικού Ναυτικού στη διάρκεια του Σαββατοκύριακου» ανακοίνωσε εκπρόσωπός του.

«Δεν υπήρξαν κακόβουλες βλάβες, ωστόσο η λειτουργία του δικτυακού τόπου ανεστάλη προληπτικά. Οι ομάδες ασφάλειας διερευνούν την υπόθεση» συνέχισε.

Δεν διευκρίνισε πάντως πότε θα ξαναλειτουργήσει ο δικτυακός τόπος.

Τούρκοι και Κινέζοι κομάντο για πρώτη φορά σε κοινή άσκηση

(φωτ.αρχείου)

Κοινή εκπαιδευτική άσκηση μεταξύ Τούρκων και Κινέζων κομάντος βρίσκεται σε εξέλιξη αυτές τις ημέρες στην Τουρκία, σύμφωνα με το τουρκικό ειδησεογραφικό πρακτορείο Anadolu, το οποίο επικαλείται το κινεζικό ραδιόφωνο.

Πρόκειται για την πρώτη κοινή εκπαίδευση, σύμφωνα με το τηλεγράφημα, που πραγματοποιείται στη Σχολή και Κέντρο Εκπαίδευσης Κομάντος και το Κέντρο Εκπαίδευσης στην Τουρκία.

Στόχος της άσκησης είναι η βελτίωση των τεχνικών πολέμου σε ορεινές περιοχές και η ανταλλαγή πληροφοριών τακτικής. Πέρα από την εκπαιδευτική διαδικασία, το πρόγραμμα περιλαμβάνει και την
πραγματοποίηση κοινής άσκησης.

Σύμφωνα με το κινεζικό ραδιόφωνο, «στόχος της εκπαίδευσης είναι η εμβάθυνση της αμοιβαίας κατανόησης και εμπιστοσύνης, η αύξηση της συνεργασίας και η βελτίωση της πολεμικής ικανότητας των μονάδων κομάντος των δύο χωρών».

Οι δύο χώρες τον περασμένο Σεπτέμβριο είχαν πραγματοποιήσει κοινή αεροπορική επίθεση στο Ικόνιο.

Τριανταέξι ολόκληρα χρόνια συμπληρώθηκαν από την Τουρκική θηριωδία του 1974

Από την αποφράδα μέρα που έμελλε να αποτελέσει το κύκνειο άσμα σε μια αιματοβαμμένη ελληνική τραγωδία. Οι κερκόπορτες ορθάνοιχτες και τα σκυλιά δεμένα. Τριανταέξι ωστόσο χρόνια μετά, ως δαμόκλειος σπάθη επικρέμεται των κεφαλών μας το ερώτημα: «γιατί τα σκυλιά εξακολουθούν να είναι δεμένα;»

Του Πέτρου Δημητρίου

Αναφερόμενος σε σκυλιά, αναφέρομαι βεβαίως στην εδώ πολιτική ηγεσία, που ενώ εξ ορισμού θα ανέμενε κανείς ότι με όραμα, υπευθυνότητα, στρατηγική και κυρίως μαθαίνοντας από τα λάθη του παρελθόντος, θα κυβερνούσε με ορθολογισμό, οδηγώντας το πλοίο από τη φουρτούνα στη γαλήνια θάλασσα, το οδήγησε σε ύφαλο. Προσαράξαμε εκεί εδώ και χρόνια, και πότε πότε περιστρεφόμαστε γύρω από τον εαυτό μας, και κοντεύουμε να πειστούμε πως κινούμαστε κιόλας!
Κανείς ποτέ δεν πίστεψε ότι η Τουρκία θα μπορούσε να εισβάλει στην Κύπρο. Η ανευθυνότητα του χθες, συνοδοιπόρος στο σήμερα, επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές. Ενώ το Ηνωμένο Βασίλειο, οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, ακόμα και αυτή η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση πολλές φορές, αντιμετωπίζονται στην Κύπρο με αίσθημα προκατάληψης και αναθεματίζονται ως οι ηθικοί αυτουργοί για όλα τα δεινά του νησιού μας, λες και εμείς ουδέποτε φταίξαμε, πιστέψαμε και εφησυχαστήκαμε στις δικές τους δεσμεύσεις για το ότι η Τουρκία δεν θα μπορούσε να εισβάλει στην Κύπρο.

Πώς μπορούμε να πιστέψουμε στις δεσμεύσεις κάποιου που διαχρονικά τον θεωρούμε εχθρό μας και στον οποίο μονίμως σέρνουμε τα εξ αμάξης; Είτε είναι εχθροί μας και χρήζουν διπλά την προσοχή μας, είτε σύμμαχοι με τις ατζέντες ανοιχτές! Τριάντα χρόνια μετά με την δική μας υπογραφή, κάπου στη Νέα Υόρκη, δώσαμε σε αυτά τα «ύπουλα καθάρματα», όπως λίγο πολύ τους αποκαλούμε στην καθημερινότητα μας, το δικαίωμα να διαβουλευτούν και να παρουσιάσουν ένα δικό τους σχέδιο θέτοντας το μάλιστα και σε δημοψήφισμα. Μετά βεβαίως, συνεπέστατοι στην πολιτική ανέχεια μας, τους κατηγορήσαμε ότι το μαγείρεψαν σε αλλότρια μαγειρία. Τους καταβρίσαμε και κλοτσηδόν τους πετάξαμε έξω, λέγοντας τους πως η λύση θα πρέπει να έχει «Κυπριακή προέλευση»! Τότε γιατί τους φωνάξαμε; Για χρόνια δεν είμαστε εμείς που αγωνιστήκαμε για να πείσουμε ότι το Κυπριακό είναι διεθνές πρόβλημα εισβολής και κατοχής; Δεν είναι για τον λόγο αυτό που πανηγυρίζαμε όταν μπήκαμε στην Ενωμένη Ευρώπη; Τώρα τι έγινε; Μα είναι απλό.


Αναλωθήκαμε ακολούθως σε μαραθώνιο έξι χρόνων, για να πείσουμε ότι δεν ψηφίσαμε όχι στη λύση, αλλά στο συγκεκριμένο σχέδιο, και καλά κάναμε. Πιέσαμε το διεθνή παράγοντα να μην μας ξεχάσει και να δημιουργήσει τις απαιτούμενες προϋποθέσεις για επανέναρξη συνομιλιών καλώντας τον μάλιστα να αναλάβει πρωτοβουλίες, και καλά κάναμε. Όταν όμως πρόσφατα ο ΓΓ του ΟΗΕ επισκέφθηκε το νησί, μόνο που δεν τον δείραμε! Αλήθεια, πώς τόλμησε; Μα να έρθει στον ομφαλό της γης, εδώ που κυβερνούν οι δικοί μας πλανητάρχες, να κάνει τι; Η αλήθεια βέβαια είναι πως από το 1960, οπόταν και ιδρύθηκε η Κυπριακή Δημοκρατία στιγμιαία αντιλαμβανόμαστε το προφανές, ότι δηλαδή η πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική μιας χώρας αποτελεί συντελεστή ισχύος, τον οποίο για να αποκτήσεις πρέπει να εκτεθείς στη διεθνή σκακιέρα και επίσης, όμως, στιγμιαία το ξεχνάμε και κλεινόμαστε πάλι στο καβούκι μας. Καβούκι που πατούν 68 εκ. Τούρκων και που χωρίς το διεθνή παράγοντα αδυνατούμε να αντιμετωπίσουμε.

Η πιο πάνω παράγραφος που αποτυπώνει την κεντρική ιδέα της κυπριακής εξωτερικής πολιτικής είναι οφθαλμοφανέστατη, σε όποιον βέβαια θέλει να τη δει. Το όραμα και ο μακροχρόνιος εξωστρεφείς στρατηγικός σχεδιασμός, για παράδειγμα, έβαλε κάποτε την Κύπρο στην ΕΕ, αφού τότε αντιλαμβανόμασταν τη σπουδαιότητα της διεθνούς κοινής γνώμης, καταφέρνοντας μάλιστα για πολλούς την πρώτη σημαντική νίκη της Κυπριακής Δημοκρατίας επί ενός ασύγκριτα πιο δυνατού στο παιχνίδι περιφερειακής ισχύος παίχτη. Διεθνοποιήσαμε το κυπριακό και καταφέραμε να μάλιστα να πείσουμε. Μετά; Μα φυσικά καταφέραμε, αφού βρίσαμε όλους όσοι μας εμπιστεύτηκαν, να γίνουμε το μαύρο πρόβατο της ΕΕ. Αφού δηλαδή ανακαλύψαμε τον τροχό, τον χρησιμοποιήσαμε σαν οδοστρωτήρα στον ίδιο μας τον εαυτό.

Στις 10 Νοεμβρίου 1978 οι κυβερνήσεις Ηνωμένων Πολιτειών, Ηνωμένου Βασιλείου και Καναδά παρουσίασαν στις δύο κοινότητες ένα πλαίσιο το οποίο θα αποτελούσε την βάση των δικοινοτικών συνομιλιών για λύση του Κυπριακού προβλήματος. Το Αμερικανο-Βρετανο-Καναδικό (ΑΒΚ) σχέδιο λύσης θεωρείται από πολλούς μελετητές (συμπεριλαμβανομένου και ενεργών πολιτικών) το πιο ευνοϊκό σχέδιο για την Ελληνοκυπριακή πλευρά που προτάθηκε ποτέ. Μεταξύ άλλων προνοούσε την πλήρη αποστρατικοποίηση του νησιού, την εδαφική αναπροσαρμογή των δύο περιφερειών με σημαντικά οφέλη για την Ελληνοκυπριακή και την επιστροφή των Βαρωσίων που θα διοικείται με βάση το κυπριακό σύνταγμα από τα ΗΕ. Τα ανωτέρω θα είχαν ισχύ ταυτόχρονη με την έναρξη των διαπραγματεύσεων και όχι μετά τη λύση. Η ΕΚ πλευρά φοβούμενη de jure διχοτόμηση, όπως δήλωσε αργότερα, απέρριψε το σχέδιο. Σήμερα ούτε λίγο, ούτε πολύ, ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας στο σχέδιο του με τους τρεις άξονες πρότεινε αυτό που στο παρελθόν πανηγυρίζαμε γιατί το απορρίψαμε. Δηλαδή τριάντα χρόνια μετά παλεύουμε να κερδίσουμε, κάτι που σήμερα θα ήταν κεκτημένο, δίνοντας μάλιστα και σημαντικά προνόμια στους ΤΚ προκειμένου να δεχτούν και για να πείσουμε ότι όντως επιδιώκουμε λύση. Ούτε αυτό δεν μπορούμε δηλαδή; Να πείσουμε για τα αυτονόητα;
Η υπογραφή Μακαρίου – Ντενκτάς στη συνθήκη κορυφής του 1977, η επιβεβαίωση της από την συμφωνία Κυπριανού - Ντενκτάς 1979, αλλά και η συμφωνία της 8ης Ιουλίου μεταξύ Παπαδόπουλου – Ταλάτ το 2006 κάνουν λόγο για Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία. Αυτήν που μέχρι τις προεδρικές εκλογές του 2003 όλα σχεδόν τα κόμματα την αποδέχονταν ομόφωνα. Ξαφνικά και αφού το σχέδιο Ανάν λειτούργησε σαν χαστούκι στην εδώ πολιτική ηγεσία, που την ξύπνησε από τον λήθαργο και τις υπέδειξε ότι ουδέποτε μίλησε στον Κύπριο πολίτη για το φρούτο αυτό, επομένως πως περιμένει να δεχτεί, είτε αυτό το Ανάν, είτε οποιονδήποτε άλλο Ανανά, εμφανίστηκαν και τα χελιδόνια. Αυτούς που μέχρι χθες τους έκανε η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία σήμερα είναι με το ρεύμα, τους πολλούς, που δημιούργησαν βέβαια τα δικά τους συλλογικά και διαχρονικά λάθη. Πορευόμαστε σήμερα με ελπίδα όπως λέμε την επανένωση του νησιού μας, αλλά 6 χρόνια μετά εξακολουθούμε να αγνοούμε την άγνοια του κόσμου για το τι η πολιτική ηγεσία επιδιώκει. Όταν μάλιστα το μεγαλύτερο εκ των κυβερνώντων κομμάτων αποφάσισε να ενημερώσει τον κόσμο, επιτέλους!!!, για το τι εστί Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, όλοι πλην της αντιπολίτευσης το έκραξαν και μάλιστα εντόνως. Είναι όντως μεγάλο σφάλμα να ενημερώνεις για την εδώ και 36 χρόνια επιδιωκόμενη λύση. Αν μετά ξυπνήσουν και έχουν απορίες, ποιός θα απαντήσει; Πάλι να τρέχουμε;
Την ίδια στιγμή που η Τουρκία αλωνίζει το παγκόσμιο, ψάχνοντας την εδραίωση της ως περιφερειακή δύναμη, διατεινόμενη, με θρασύτητα ότι όσο δυνατή είναι η φιλία της, ασύγκριτα πιο δυνατή μπορεί να γίνει η οργή της, κάτι που θυμίζει το γνωστό όσοι δεν μας σέβονται, θα μας φοβούνται, την ίδια στιγμή που αλλάζει πρόσωπο, όχι όμως χαρακτήρα, διαδρομή, όχι όμως στόχο για τον τερματισμό και που φαίνεται να το κατορθώνει με επιτυχία, εμείς συνεχίζουμε την πολιτική του τίποτα. Χωρίς όραμα, στρατηγική και σχέδιο εξόδου από το μόνιμο τα τελευταία χρόνια αδιέξοδο μας, με συνέπεια ανακυκλώνουμε τα εύηχα και προς εσωτερική κατανάλωση συνθήματα μας, σε ένα πλανήτη δικό μας, στον οποίο συμπεριφερόμαστε λες και είμαστε μόνοι μας. Δεν χρειάζεται να πείσουμε. Αυτό μπορεί εξάλλου να μας κοστίσει την καρέκλα. Μόνοι σε μια ατέλειωτη νιρβάνα πολιτικής ανολοκλήρωσης. Τελειώστε κύριοι!

Η Γεωστρατηγική της Ευρασίας και της περιοχής του Καυκάσου

Του Ιωσήφ Δεμερτζή
Η αποτυχημένη επέμβαση της Γεωργίας στην Νότια Οσσετία στις 7 Αυγούστου 2008 και η πολιτικο-στρατιωτική αντίδραση της Ρωσίας απέναντι σε μία χώρα που επεδίωκε να αποτελέσει τον Δούρειο ίππο του ΝΑΤΟ και των αμερικανικών συμφερόντων στην περιοχή του Καυκάσου, θυμίζει ολοένα και περισσότερο τις περιφερειακές συγκρούσεις των υπερδυνάμεων κατά την διάρκεια του Ψυχρού πολέμου.


Εκδόθηκε από το περιοδικό Άμυνα και Διπλωματία τεύχος Σεπτεμβρίου 2008
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η προθυμία κρατών όπως η Γεωργία, η Πολωνία , η Ουκρανία και πιθανότατα τα το Αζερμπαϊτζάν, να αποτελέσουν τα πιόνια στην σκακιέρα μεταξύ των ΗΠΑ ,της υπερδύναμης με τα πολυάριθμα ανοιχτά μέτωπα ανά την υφήλιο , και μιας Ρωσίας που επιδιώκει να αναδιπλωθεί πολιτικά και στρατιωτικά μετά από δεκαετίες έστω και αν η υποδομή της είναι ακόμα τραγικά ελλιπής.
Οι κατηγορίες από την πλευρά των ΗΠΑ ότι η Ρωσία επιδίδεται σε de facto επέκταση των εθνικών συνόρων της με το πρόσχημα της προστασίας του πληθυσμού της Νοτιάς Οσσετίας από τις Γεωργιανές επιθέσεις και πολιτικές επιδιώξεις, ηχούν κενές σε ένα διεθνές σύστημα που βασίζεται κατά κράτος στον κυνικό ρεαλισμό της δύναμης παρά στην τήρηση ενός συστήματος δικαίου.
Αυτή η αναρχική κατά Hobbes θεώρηση της διεθνούς σκηνής και του τρόπου εφαρμογής εξωτερικής πολιτικής είχε ως προάγγελο την διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας ,όπως αυτή επετεύχθη, και πιο πρόσφατα τον διαχωρισμό του Κοσσόβου από την Σερβία. Η απώλεια του Κοσσόβου από την Σερβία πέραν του ότι εξόργισε την Ρωσία ,αποτελεί και ένα κακό προάγγελο εδαφικών και εθνικών διεκδικήσεων σε μια περιοχή όπως αυτή των Βαλκανίων, που πέραν των πολιτικών ευχολογίων αποτελεί μια περιοχή ρευστή στη δημιουργία νέων συνόρων και εθνικών διεκδικήσεων.
Η εκτίμηση φιλο-νατοϊκών κύκλων ότι η πρόσφατη κρίση στην Οσσετία αποτέλεσε μια καλοστημένη Ρωσική παγίδα στην οποία η Γεωργία δυστυχώς έπεσε, προκαλεί ερωτηματικά ως προς τον στρατηγικό σχεδιασμό του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ γενικότερα στην προσπάθεια να αυξήσουν την σφαίρα επιρροής τους στην περιοχή του Καυκάσου, μια περιοχή πλούσια σε φυσικές πηγές ενέργειας, και μέγιστης γεωστρατηγικής σημασίας και για τις δυο πλευρές.
Η αντίδραση της Ρωσίας στις επιχειρήσεις της Γεωργίας ήταν κάτι το οποίο θα έπρεπε να ληφθεί ως δεδομένο, ανεξάρτητα από το τί εύρος πήραν οι επιχειρήσεις τελικά, και προκαλούν ερωτηματικά ως προς τι πήγε λάθος στον πολιτικό σχεδιασμό αυτής της κρίσης αφού η δυτική επιρροή στην Γεωργία θεωρείται παραπάνω από δεδομένη.
Η ανάλυση της γεωστρατηγικής υφής της αποκαλούμενης Ευρασιατικής ηπείρου κρίνεται επιβεβλημένη για την ενδελεχή κατανόηση των στρατηγικών που αντιπαρατίθενται περί του Καυκάσου.
Για μισή χιλιετία, η Ευρασία ήταν ο κυρίαρχος χώρος μεγάλων πολιτικών και στρατιωτικών συγκρούσεων, όπου οι διαφορές πολιτικές δυνάμεις μάχονταν μεταξύ τους για περιφερειακή και παγκόσμια επικράτηση. Η Ευρασία είναι η μεγαλύτερη ήπειρος γεωστρατηγικά και είναι στη μέση κάθε γεωπολιτικής προσπάθειας στην υφήλιο.
Η χωρά που κυριαρχεί στην Ευρασία θα ελέγχει μια από τις πιο αναπτυγμένες και οικονομικά αποδοτικές περιοχές στην υδρόγειο. Μια απλή ματιά στον χάρτη αποκαλύπτει ότι ο έλεγχος της Ευρασίας αυτόματα υποδηλώνει τον γεωστρατηγική έλεγχο της Αφρικής, κάνοντας το Δυτικό ημισφαίριο και την Ωκεάνια γεωπολιτικά εξαρτώμενες από τον κύριο πειραιώτικο όγκο.
Ακόμα και αν η γεωστρατηγική, δηλαδή η στρατηγική διαχείριση γεωπολιτικών συμφερόντων, χαρακτηριστεί ως μια σκακιέρα, στην Ευρασία υπάρχουν άνω των 2 παικτών . Υπάρχουν γεωπολιτικοί παίκτες με διαφορετική δύναμη που βρίσκονται σε τέσσερα σημεία. Δυτικά,ανατολικά, κεντρικά και νοτιά. Δυτικά στην Ευρασία εξασκείται ο κύριος όγκος της αμερικανικής δύναμης και γεωπολιτικής. Ανατολικά στην Ευρασία ο κύριος παίκτης είναι η Κινά, με ένα τεράστιο πληθυσμό και δυναμικότητα , ενώ η Ιαπωνία αποτελεί γεωστρατηγική εταίρο για την αμερικανική εξωτερική πολιτική απέναντι στο κινέζικο δέος.
Νότια της Ευρασίας βρίσκεται μια ρευστή περιοχή, σχεδόν άναρχη, πολιτικά , που είναι όμως πολύ πλούσια σε ενεργειακά αποθέματα και παίζει σημαντικό ρόλο για τους γεωπολιτικούς παίκτες δυτικά και ανατολικά της Ευρασίας.
Αρκετή σημασία παίζει και ο μεγάλος «κεντρικός χώρος» της Ευρασίας ο όποιος έχει πολύ λιγότερο αναλογικά πληθυσμό.
Αν η κεντρική Ευρασία μπορεί να περιέλθει σταδιακά στην σφαίρα επιρροής των ΗΠΑ και η νότια Ευρασία δεν εξαρτάται ή ελέγχεται ολοκληρωτικά από μια μόνο περιφερειακή δύναμη (την Ρωσία), τότε οι ΗΠΑ έχουν κερδίσει το παιχνίδι της γεωστρατηγικής .
Με το να έχουν συμμάχους στην νότια Ευρασία οι οποίοι δεν τελούν υπό την επιρροή της Ρωσίας (όπως διαφορές πρώην δημοκρατίες της ΕΣΣΔ) έχουν το έλεγχο του κεντρικού Ευρασιατικού τόξου και συνάμα εμποδίζουν την συνοχή μεταξύ των διαφόρων χωρών καθώς και την άνοδο της Ρωσίας.
Ιδιαίτερα στην σφαίρα της υψηλής στρατηγικής είναι φανερό ότι οι χώρες της Ευρασίας είναι πολιτικά ασύνδετες, με άναρχες επιδιώξεις και σκοπούς. Αυτή η πολιτική και οικονομική αναρχία περιορίζει κατά πολύ την αποτελεσματικότητα σε βάθος της αμερικανικής γεωστρατηγικής στην περιοχή παρόλα τον αναμφισβήτητο ηγεμονικό ρόλο των ΗΠΑ στο διεθνές στερέωμα. Μια πιθανή αλλαγή στην ηγεσία της Ουκρανίας πχ , μπορεί να φέρει στο προσκήνιο μια πολιτική πιο ίσων αποστάσεων απέναντι στα Δυτικά και Ρωσικά συμφέροντα.

Σε κάθε περίπτωση όμως η γεωγραφική τοποθέτηση κάθε χώρας υπαγορεύει τις άμεσες πολιτικές ανάγκες κάθε κράτους. Όσο μεγαλύτερη είναι η πολιτική ,στρατιωτική και οικονομική ισχύς ενός κράτους, τόσο μεγαλύτερη είναι η ακτίνα γεωπολιτικής επίδρασης του κράτους αυτού στους γείτονες του καθώς και το εύρος των συμφερόντων του.

Η Ρωσία και οι ΗΠΑ καλούνται να εξασκήσουν πολιτική μέσω γεωπολιτικών αξόνων περιστροφής, δηλαδή μέσω κρατών που η σπουδαιότητα τους προέρχεται όχι από τη δύναμη τους η τους πολιτικούς σκοπούς τους αλλά από την ευαίσθητη περιοχή στην οποία βρίσκονται και από τις πιθανές κακές συνέπειες που μπορεί να έχει η αδυναμία αυτών των κρατών στην συμπεριφορά των μεγάλων γεωστρατηγικών παικτών. Χώρες όπως η Ουκρανία, και το Αζερμπαιτζαν, ,αποτελούν γεωπολιτικούς άξονες περιστροφής στην περιοχή του Καυκάσου.
Η περίπτωση του Αζερμπαϊτζάν είναι χαρακτηριστική ως προς το γεωστρατηγική παιχνίδι επιρροής που παίζεται στην περιοχή . Το Αζερμπαϊτζάν είναι μια χώρα με μικρό μέγεθος και πληθυσμό ,αλλά λόγω των τεράστιων ενεργειακών αποθεμάτων του ,είναι γεωπολιτικά κρίσιμο. Βρίσκεται μεταξύ των μεγάλων ενεργειακών αποθεμάτων ανάμεσα στη Κασπία Θάλασσα και την Κεντρική Ασία.
Οποιαδήποτε αυτονομία των κέντρο-Ασιατικων κρατών δεν έχει νόημα εάν το Αζερμπαϊτζάν τεθεί υπό πλήρη Ρωσική επιρροή. Τα μεγάλα ενεργειακά αποθέματα που το ίδιο το Αζερμπαϊτζάν έχει, μπορούν κάλλιστα να τεθούν υπό Ρωσικό έλεγχο.
Ένα αυτόνομο Αζερμπαϊτζάν μπορεί να αποτελέσει όμως αγκάθι στο πλευρό της Ρωσίας, με αυτόνομους πετρελαιαγωγούς που δεν περνούν από ρωσικό έδαφος και που θα διοχετεύει πετρέλαιο στις δυτικές αγορές. Ακόμη, ένα αυτόνομο Αζερμπαϊτζάν μπορεί να παρέχει εύκολη δίοδο στις ενεργειακά πλούσιες χώρες της Κεντρικής Ασίας.
Η σχεδίαση και εφαρμογή γεωστρατηγικής φύσεως ενεργειών από την πλευρά των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και της Ρωσίας στην περιοχή του Καυκάσου και γενικότερα της Ευρασίας, είναι μία πολύπλοκη και αρκετά απρόβλεπτη διαδικασία. Τα γεγονότα στην Οσσετία μπορεί να επέδωσαν στην Ρωσία μια χρειαζούμενη νίκη απέναντι στην υπονόμευση της γεωπολιτικής της επιρροής στην περιοχή ,αλλά είναι σίγουρο ότι το ΝΑΤΟ έχει και τις δυνατότητες αλλά και τα κατάλληλα ερείσματα για να σταθεροποιήσει την επιρροή του στην περιοχή.

Αδιάλλακτος ο Τούρκος κυβερνητικός εκπρόσωπος για το Κυπριακό

Τους Ελληνοκυπρίους παρουσίασε ως υπεύθυνους για το αδιέξοδο στο Κυπριακό ο εκπρόσωπος της τουρκικής κυβέρνησης.
"Όσοι περιμένουν χειρονομία καλής θέλησης από την τουρκική πλευρά θα πρέπει να περιμένουν και χειρονομία από την ελληνοκυπριακή πλευρά", δήλωσε ο Τζεμίλ Τσιτσέκ. "Ο υπαίτιος για το γεγονός ότι δεν έχει λυθεί το Κυπριακό είναι η ελληνοκυπριακή πλευρά", ισχυρίστηκε.

"Η Τουρκία και η "Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου' έκαναν εκείνο που έπρεπε, πρόσθεσε, αναφερόμενος στην υπερψήφιση του σχεδίου Ανάν.