Τριανταέξι ολόκληρα χρόνια συμπληρώθηκαν από την Τουρκική θηριωδία του 1974

Από την αποφράδα μέρα που έμελλε να αποτελέσει το κύκνειο άσμα σε μια αιματοβαμμένη ελληνική τραγωδία. Οι κερκόπορτες ορθάνοιχτες και τα σκυλιά δεμένα. Τριανταέξι ωστόσο χρόνια μετά, ως δαμόκλειος σπάθη επικρέμεται των κεφαλών μας το ερώτημα: «γιατί τα σκυλιά εξακολουθούν να είναι δεμένα;»

Του Πέτρου Δημητρίου

Αναφερόμενος σε σκυλιά, αναφέρομαι βεβαίως στην εδώ πολιτική ηγεσία, που ενώ εξ ορισμού θα ανέμενε κανείς ότι με όραμα, υπευθυνότητα, στρατηγική και κυρίως μαθαίνοντας από τα λάθη του παρελθόντος, θα κυβερνούσε με ορθολογισμό, οδηγώντας το πλοίο από τη φουρτούνα στη γαλήνια θάλασσα, το οδήγησε σε ύφαλο. Προσαράξαμε εκεί εδώ και χρόνια, και πότε πότε περιστρεφόμαστε γύρω από τον εαυτό μας, και κοντεύουμε να πειστούμε πως κινούμαστε κιόλας!
Κανείς ποτέ δεν πίστεψε ότι η Τουρκία θα μπορούσε να εισβάλει στην Κύπρο. Η ανευθυνότητα του χθες, συνοδοιπόρος στο σήμερα, επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές. Ενώ το Ηνωμένο Βασίλειο, οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, ακόμα και αυτή η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση πολλές φορές, αντιμετωπίζονται στην Κύπρο με αίσθημα προκατάληψης και αναθεματίζονται ως οι ηθικοί αυτουργοί για όλα τα δεινά του νησιού μας, λες και εμείς ουδέποτε φταίξαμε, πιστέψαμε και εφησυχαστήκαμε στις δικές τους δεσμεύσεις για το ότι η Τουρκία δεν θα μπορούσε να εισβάλει στην Κύπρο.

Πώς μπορούμε να πιστέψουμε στις δεσμεύσεις κάποιου που διαχρονικά τον θεωρούμε εχθρό μας και στον οποίο μονίμως σέρνουμε τα εξ αμάξης; Είτε είναι εχθροί μας και χρήζουν διπλά την προσοχή μας, είτε σύμμαχοι με τις ατζέντες ανοιχτές! Τριάντα χρόνια μετά με την δική μας υπογραφή, κάπου στη Νέα Υόρκη, δώσαμε σε αυτά τα «ύπουλα καθάρματα», όπως λίγο πολύ τους αποκαλούμε στην καθημερινότητα μας, το δικαίωμα να διαβουλευτούν και να παρουσιάσουν ένα δικό τους σχέδιο θέτοντας το μάλιστα και σε δημοψήφισμα. Μετά βεβαίως, συνεπέστατοι στην πολιτική ανέχεια μας, τους κατηγορήσαμε ότι το μαγείρεψαν σε αλλότρια μαγειρία. Τους καταβρίσαμε και κλοτσηδόν τους πετάξαμε έξω, λέγοντας τους πως η λύση θα πρέπει να έχει «Κυπριακή προέλευση»! Τότε γιατί τους φωνάξαμε; Για χρόνια δεν είμαστε εμείς που αγωνιστήκαμε για να πείσουμε ότι το Κυπριακό είναι διεθνές πρόβλημα εισβολής και κατοχής; Δεν είναι για τον λόγο αυτό που πανηγυρίζαμε όταν μπήκαμε στην Ενωμένη Ευρώπη; Τώρα τι έγινε; Μα είναι απλό.


Αναλωθήκαμε ακολούθως σε μαραθώνιο έξι χρόνων, για να πείσουμε ότι δεν ψηφίσαμε όχι στη λύση, αλλά στο συγκεκριμένο σχέδιο, και καλά κάναμε. Πιέσαμε το διεθνή παράγοντα να μην μας ξεχάσει και να δημιουργήσει τις απαιτούμενες προϋποθέσεις για επανέναρξη συνομιλιών καλώντας τον μάλιστα να αναλάβει πρωτοβουλίες, και καλά κάναμε. Όταν όμως πρόσφατα ο ΓΓ του ΟΗΕ επισκέφθηκε το νησί, μόνο που δεν τον δείραμε! Αλήθεια, πώς τόλμησε; Μα να έρθει στον ομφαλό της γης, εδώ που κυβερνούν οι δικοί μας πλανητάρχες, να κάνει τι; Η αλήθεια βέβαια είναι πως από το 1960, οπόταν και ιδρύθηκε η Κυπριακή Δημοκρατία στιγμιαία αντιλαμβανόμαστε το προφανές, ότι δηλαδή η πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική μιας χώρας αποτελεί συντελεστή ισχύος, τον οποίο για να αποκτήσεις πρέπει να εκτεθείς στη διεθνή σκακιέρα και επίσης, όμως, στιγμιαία το ξεχνάμε και κλεινόμαστε πάλι στο καβούκι μας. Καβούκι που πατούν 68 εκ. Τούρκων και που χωρίς το διεθνή παράγοντα αδυνατούμε να αντιμετωπίσουμε.

Η πιο πάνω παράγραφος που αποτυπώνει την κεντρική ιδέα της κυπριακής εξωτερικής πολιτικής είναι οφθαλμοφανέστατη, σε όποιον βέβαια θέλει να τη δει. Το όραμα και ο μακροχρόνιος εξωστρεφείς στρατηγικός σχεδιασμός, για παράδειγμα, έβαλε κάποτε την Κύπρο στην ΕΕ, αφού τότε αντιλαμβανόμασταν τη σπουδαιότητα της διεθνούς κοινής γνώμης, καταφέρνοντας μάλιστα για πολλούς την πρώτη σημαντική νίκη της Κυπριακής Δημοκρατίας επί ενός ασύγκριτα πιο δυνατού στο παιχνίδι περιφερειακής ισχύος παίχτη. Διεθνοποιήσαμε το κυπριακό και καταφέραμε να μάλιστα να πείσουμε. Μετά; Μα φυσικά καταφέραμε, αφού βρίσαμε όλους όσοι μας εμπιστεύτηκαν, να γίνουμε το μαύρο πρόβατο της ΕΕ. Αφού δηλαδή ανακαλύψαμε τον τροχό, τον χρησιμοποιήσαμε σαν οδοστρωτήρα στον ίδιο μας τον εαυτό.

Στις 10 Νοεμβρίου 1978 οι κυβερνήσεις Ηνωμένων Πολιτειών, Ηνωμένου Βασιλείου και Καναδά παρουσίασαν στις δύο κοινότητες ένα πλαίσιο το οποίο θα αποτελούσε την βάση των δικοινοτικών συνομιλιών για λύση του Κυπριακού προβλήματος. Το Αμερικανο-Βρετανο-Καναδικό (ΑΒΚ) σχέδιο λύσης θεωρείται από πολλούς μελετητές (συμπεριλαμβανομένου και ενεργών πολιτικών) το πιο ευνοϊκό σχέδιο για την Ελληνοκυπριακή πλευρά που προτάθηκε ποτέ. Μεταξύ άλλων προνοούσε την πλήρη αποστρατικοποίηση του νησιού, την εδαφική αναπροσαρμογή των δύο περιφερειών με σημαντικά οφέλη για την Ελληνοκυπριακή και την επιστροφή των Βαρωσίων που θα διοικείται με βάση το κυπριακό σύνταγμα από τα ΗΕ. Τα ανωτέρω θα είχαν ισχύ ταυτόχρονη με την έναρξη των διαπραγματεύσεων και όχι μετά τη λύση. Η ΕΚ πλευρά φοβούμενη de jure διχοτόμηση, όπως δήλωσε αργότερα, απέρριψε το σχέδιο. Σήμερα ούτε λίγο, ούτε πολύ, ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας στο σχέδιο του με τους τρεις άξονες πρότεινε αυτό που στο παρελθόν πανηγυρίζαμε γιατί το απορρίψαμε. Δηλαδή τριάντα χρόνια μετά παλεύουμε να κερδίσουμε, κάτι που σήμερα θα ήταν κεκτημένο, δίνοντας μάλιστα και σημαντικά προνόμια στους ΤΚ προκειμένου να δεχτούν και για να πείσουμε ότι όντως επιδιώκουμε λύση. Ούτε αυτό δεν μπορούμε δηλαδή; Να πείσουμε για τα αυτονόητα;
Η υπογραφή Μακαρίου – Ντενκτάς στη συνθήκη κορυφής του 1977, η επιβεβαίωση της από την συμφωνία Κυπριανού - Ντενκτάς 1979, αλλά και η συμφωνία της 8ης Ιουλίου μεταξύ Παπαδόπουλου – Ταλάτ το 2006 κάνουν λόγο για Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία. Αυτήν που μέχρι τις προεδρικές εκλογές του 2003 όλα σχεδόν τα κόμματα την αποδέχονταν ομόφωνα. Ξαφνικά και αφού το σχέδιο Ανάν λειτούργησε σαν χαστούκι στην εδώ πολιτική ηγεσία, που την ξύπνησε από τον λήθαργο και τις υπέδειξε ότι ουδέποτε μίλησε στον Κύπριο πολίτη για το φρούτο αυτό, επομένως πως περιμένει να δεχτεί, είτε αυτό το Ανάν, είτε οποιονδήποτε άλλο Ανανά, εμφανίστηκαν και τα χελιδόνια. Αυτούς που μέχρι χθες τους έκανε η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία σήμερα είναι με το ρεύμα, τους πολλούς, που δημιούργησαν βέβαια τα δικά τους συλλογικά και διαχρονικά λάθη. Πορευόμαστε σήμερα με ελπίδα όπως λέμε την επανένωση του νησιού μας, αλλά 6 χρόνια μετά εξακολουθούμε να αγνοούμε την άγνοια του κόσμου για το τι η πολιτική ηγεσία επιδιώκει. Όταν μάλιστα το μεγαλύτερο εκ των κυβερνώντων κομμάτων αποφάσισε να ενημερώσει τον κόσμο, επιτέλους!!!, για το τι εστί Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, όλοι πλην της αντιπολίτευσης το έκραξαν και μάλιστα εντόνως. Είναι όντως μεγάλο σφάλμα να ενημερώνεις για την εδώ και 36 χρόνια επιδιωκόμενη λύση. Αν μετά ξυπνήσουν και έχουν απορίες, ποιός θα απαντήσει; Πάλι να τρέχουμε;
Την ίδια στιγμή που η Τουρκία αλωνίζει το παγκόσμιο, ψάχνοντας την εδραίωση της ως περιφερειακή δύναμη, διατεινόμενη, με θρασύτητα ότι όσο δυνατή είναι η φιλία της, ασύγκριτα πιο δυνατή μπορεί να γίνει η οργή της, κάτι που θυμίζει το γνωστό όσοι δεν μας σέβονται, θα μας φοβούνται, την ίδια στιγμή που αλλάζει πρόσωπο, όχι όμως χαρακτήρα, διαδρομή, όχι όμως στόχο για τον τερματισμό και που φαίνεται να το κατορθώνει με επιτυχία, εμείς συνεχίζουμε την πολιτική του τίποτα. Χωρίς όραμα, στρατηγική και σχέδιο εξόδου από το μόνιμο τα τελευταία χρόνια αδιέξοδο μας, με συνέπεια ανακυκλώνουμε τα εύηχα και προς εσωτερική κατανάλωση συνθήματα μας, σε ένα πλανήτη δικό μας, στον οποίο συμπεριφερόμαστε λες και είμαστε μόνοι μας. Δεν χρειάζεται να πείσουμε. Αυτό μπορεί εξάλλου να μας κοστίσει την καρέκλα. Μόνοι σε μια ατέλειωτη νιρβάνα πολιτικής ανολοκλήρωσης. Τελειώστε κύριοι!